In opdracht van het kenniscentrum CROW-Fietsberaad en gefinancierd door de Nederlandse Spoorwegen heeft het Urban and Regional Research centre Utrecht (URU) van Universiteit Utrecht onderzoek gedaan naar de herkomst van weesfietsen.

In het eerste decennium van deze eeuw werden vooral grote gemeenten geconfronteerd met een nieuw en kostbaar fenomeen: de weesfiets. Dit zijn fietsen die door de eigenaar in de openbare ruimte zijn achtergelaten. Vaak staan deze fietsen weken- of zelfs maandenlang op straat te verroesten. Ze tasten daarmee niet alleen de aanblik van de openbare ruimte aan, weesfietsen houden ook schaarse en dure stallingscapaciteit bezet bij stations en in stadscentra. Uit eerder onderzoek is gebleken dat zonder ingrijpen ongeveer 20% van alle fietsparkeerplekken bij grote stations verloren gaat aan weesfietsen. Sinds enkele jaren voeren verschillende gemeenten, gesteund door het ministerie van Infrastructuur en Milieu, een actief beleid om weesfietsen op te sporen en te verwijderen.

Tot nu toe hanteerden deze gemeenten een curatieve aanpak, waarbij de fietsen eerst gelabeld worden en later worden weggesleept en opgeslagen. Dit is een duur, arbeidsintensief en continu proces. Naar schatting kost het Nederlandse gemeenten enkele miljoenen euro’s per jaar. Een preventieve aanpak zou veel kosten kunnen besparen. Er is echter nog niet veel bekend over achtergelaten fietsen. Pas als we weten wie in welke omstandigheid besluit om zijn of haar fiets achter te laten, kan een effectieve preventieve aanpak ontwikkeld worden.

In opdracht van het kenniscentrum Fietsberaad en gefinancierd door de Nederlandse Spoorwegen heeft het Urban and Regional Research centre Utrecht (URU) van Universiteit Utrecht onderzoek gedaan naar de herkomst van weesfietsen.

Download de publicatie op www.fietsberaad.nl.